گفتار‌ها

دائرمدار دنیا و زندگی، روی یک اصل است: حق دیگران را محترم شمردن.

انسان واقعی کسی است که از خوشی دیگران خوشحال شود و لذت ببرد، و در ناراحتی دیگران غم‌خوارشان باشد.

یک انسان واقعی همیشه نفع دیگران را بر نفع خود ترجیح می‌دهد، نه این‌که مانند اشخاص عادی، اول نفع خود را بخواهد و اگر هم شد نفع بقیه را درنظر بیاورد.

انسان نیکویی را باید به قصد وظیفه و قرب به خدا بکند. در انجام نیکویی، افراد و شخص را نباید در نظر گرفت، خدا و وظیفه را باید در نظر گرفت. در چنین شرایطی هر چقدر نیکویی کند، برایش می‌ماند.

هر کس انسان و خداشناس باشد، رقت قلب، رحم و مروت دارد و از مشاهده‌ی ناراحتی دیگران ناراحت می‌شود، یعنی نور خدا در قلبش است. اما کسی که قسی‌القلب (سخت‌دل) بود، یعنی رحمش به کسی نیامد، نور خدا در قلبش نیست.

این مکتب، مانند طب جدیدی است که بعد از سالیان متمادی ریاضت و تجربه و تحقیق دریافتم باید این‌طور باشد. در حقیقت تجربیاتی است که خودم به دست آوردم.

تا زمانی که وارد کار دولتی نشده بودم نمی‌دانستم که آن همه عبادت و دوازده سال ریاضت که بر حسب دستورات انجام دادم ارزشش به اندازه‌ی یک سال کار اداری بود. اداره و شغل‌های حساسی که در آن همه چیز فراهم بود و خلل نکردم، هر‌سالش به اندازه‌ی آن دوازده سال اجر داشت.

این راه … راه حرف نیست راه عمل است و فقط با عمل باید پیشرفت کرد.

نباید از اجتماع کناره گرفت و مثل سالکین گذشته درگوشه‌ای نشست و عبادت کرد. باید در اجتماع باشید، ولی توجه به مبدأ داشته باشید.

برای سالک چیزی بهتر از آن نیست که همواره متوجه هدف باشد. مثل کسی که می‌خواهد به مقصدی برود، بهتر است که به مغازه‌ها و سرگرمی‌های اطراف نیندیشد و با قدم‌های بلند به طرف مقصد خود برود.